Herma świętej Doroty – arcydzieło złotnictwa w nowej odsłonie

pk, mat. prasowe | Utworzono: 2017-10-04 11:17 | Zmodyfikowano: 2017-10-04 11:17

Stworzenie nowej przestrzeni hermy relikwiarzowej św. Doroty ma na celu, oprócz lepszego wyeksponowania dzieła, także podkreślenie jego rangi, urody oraz wyjątkowości na tle zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu – wyjaśnia dr Agnieszka Patała, adiunkt w Galerii Sztuki XII-XV w. adiunkt w Galerii Sztuki XII-XV w.adiunkt w Galerii Sztuki XII-XV w.

Nowa aranżacja umożliwi widzom dłuższe zatrzymanie się przy obiekcie, skupienie na nim swojej uwagi, podziwianie go dosłownie z każdej strony. Z kolei materiały zawarte w towarzyszącym hermie kiosku multimedialnym przybliżą historię tego zabytku, okoliczności jego powstania i konteksty dalszego funkcjonowania, a materiał ilustracyjny pozwoli, niemal dosłownie, przeniknąć w głąb jego złożonej struktury

Święta Dorota – patronka ogrodników, narzeczonych i młodych małżeństw. Popularność jej kultu datuje się w Europie od VII w. Szczególnie czczona była we Włoszech, Niemczech, a także w Polsce. We Wrocławiu jej relikwie pojawiły się zapewne w związku z powstaniem kościoła pod wezwaniem świętych: Stanisława, Wacława i Doroty, ufundowanego w 1351 r. dla uczczenia historycznego spotkania Kazimierza Wielkiego i Karola IV. Patroni świątyni mieli symbolizować kolejno królestwa Polski i Czech, św. Dorota zaś wybrana została jako patronka osadników niemieckich.

Historia relikwiarza

Złotnicze arcydzieło anonimowego twórcy datowane jest przez badaczy na 1. ćw. XV w., a za miejsce jego powstania uważa się zarówno Wrocław, jak i warsztaty w węgierskiej Budzie. Relikwiarz św. Doroty był wzmiankowany po raz pierwszy w księdze rachunkowej wrocławskiego ratusza z 1445 r. Zapewne już wcześniej znajdował się w kaplicy ratuszowej pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty.

Relikwiarz jest kombinacją elementów starszych (samo popiersie świętej – być może wykonane we Wrocławiu) i powstałych później (cokół wraz z ornamentalną bordiurą i korona), na przełomie XV i XVI w., wiązanych ze złotnictwem węgierskim – wyjaśnia Jacek Witecki, kustosz Działu Metali.

Relikwiarz, usunięty w czasach reformacji i na długo zapomniany, został przekazany w 1869 r. do zbiorów Muzeum Starożytności Śląskich we Wrocławiu. W 1945 r. trafił do Muzeum Narodowego w Warszawie. Usunięto z niego wówczas relikwie świętej. We Wrocławiu był eksponowany przez wiele lat jako stały depozyt, a w 2001 r. decyzją Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego stał się częścią kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu. W 2000 r. do katedry wrocławskiej przekazano relikwie czaszki świętej, które przechowywane są obecnie we współcześnie wykonanym relikwiarzu.

Reklama

Komentarze (1)
Dodając komentarz do artykułu akceptujesz regulamin strony.
Radio Wrocław nie odpowiada za treść komentarzy.
~Ślązak2023-07-29 20:33:16 z adresu IP: (78.10.xxx.xxx)
Ave Silesia! Ave Wratislavia!