Pałac Pakoszów. Przed laty wybielano tu len

Początki wsi Pakoszów sięgają przełomu XIII i XIV wieku. Ta niewielka położona w pięknej okolicy, w pobliżu rzeki Kamienna miejscowość należała wówczas do rodu von Schaffgotschów, w których posiadaniu znajdował się klucz dóbr zamku Chojnik. Od późnego średniowiecza specjalnością okolicznych mieszkańców – podobnie zresztą jak mieszkańców całej Kotliny Jeleniogórskiej – było wytwarzanie czystej przędzy lnianej oraz tkanin z lnu. Szczególnym uznaniem wśród klientów cieszyło się cienkie, lekkie i przewiewne płótno nazywane lnianym woalem. Technikę jego wytwarzania opracowała mieszkanka Jeleniej Góry - Marta Moybann. W 1630 roku Cesarz rzymski oraz król Czech i Węgier - Ferdynand II Habsburg przyznał Jeleniej Górze i jej mieszkańcom specjalny przywilej handlu woalem.

źródło: www.polska-org.pl

Zyski ze sprzedaży przędzy lnianej, a zwłaszcza woalu były tak znaczne, że niektórzy kupcy mogli pozwolić sobie na zakup i budowę prawdziwych rezydencji. Tak było i w przypadku hurtownika lnianego Christiana Menzla, który w XVII wieku, będąc jednym z najzamożniejszych mieszkańców Jeleniej Góry, zakupił od Schaffgotschów majątek Pakoszów. W 1725 roku jego szwagier (według innych źródeł zięć), a późniejszy burmistrz Jeleniej Góry – Martin Gottfried zlecił przebudowę istniejącej tam budowli na barokowy zespół przemysłowo–pałacowy. Na parterze nowego pałacu umieszczono bielarnię lnu i magazyn, a na piętrze pomieszczenia mieszkalne i reprezentacyjne, z których najważniejszym była bogato zdobiona sala bankietowa.

źródło: www.polska-org.pl

Kolejnymi właścicielami majątku Pakoszów byli Georg Friedrich Smith, a następnie Heinrich Hess – kupiec i dyrektor fabryki cukru w Jeleniej Górze. W tym czasie pałac przybrał nazwę Bielarni Hessa. Na parterze pałacu, w wielkich kadziach z ługiem moczono wielkie płachty materiału, a następnie płukano je w pobliskiej rzece Kamiennej i rozkładano na łąkach znajdujących się przed pałacem, by wyschły na świeżym powietrzu i słońcu nabierając pożądanej jasnej barwy. W rodzinie spadkobierców Hessa pałac-bielarnia pozostał, aż do 1945 roku. Po II wojnie światowej w budynku mieścił się m.in. ośrodek wypoczynkowy i dom dziecka.

źródło: www.polska-org.pl

W 1959 roku obiekt wpisano na listę zabytków. W 2005 roku kupił go wnuk ostatnich właścicieli. W latach 2008 – 2012 pałac przeszedł gruntowny remont. Dzisiaj pełni funkcje hotelowe, ale miłośnicy historii mogą go zwiedzać.