Peter Handke "Kaspar"

Na ulicy Norymbergi w 1828 r. pojawił się nagle 16-letni chłopiec niewiadomego pochodzenia. Potrafił powiedzieć tylko jedno zdanie: "Chcę być jeźdźcem, jak mój ojciec". Jego postać zainspirowała niegdyś Petera Handkego, a potem Barbarę Wysocką, by zastanowić się nad tym, jak słowo i język może stworzyć człowieka, jak potrafi go ograniczyć, skrzywdzić, zniszczyć, wskrzesić.

Czy udało się czytelnie przedstawić te rozważania również na deskach teatru? Dlaczego o "Kasparze" w reż. Barbary Wysockiej mówi się, że to sztuka, którą można by zatytułować "Tortura mówienia"?

Na szczęście okazuje się, że w dzisiejszych czasach – w czasach kryzysu słowa – to właśnie język może stać się głównym bohaterem przedstawienia teatralnego. O tym niewątpliwym sukcesie opowiadają:

Szymon Czacki – aktor, odtwórca tytułowej roli Kaspara
prof. Leszek Pułka – krytyk teatralny.

Posłuchaj Ostatniego Aktu o "Kasparze". Część 1:

Część 2: