Znikająca perła. Czy pałac w Boguszycach da się jeszcze uratować?

Boguszyce to niewielka wieś tuż obok Oleśnicy. Pierwsze wzmianka o niej sięga 1288 roku, gdy wspomina się o miejscowości jako o wsi książęcej. I na tym niestety wiedza o średniowiecznych losach osady się kończy. Zapisy z kolejnych 300 lat giną gdzieś w zakamarkach historii.

Po raz kolejny nazwa Boguszyce wymieniana jest w 1581 roku jako własność czeskiego szlachcica Wawrzyńca Lindenowskiego. Jego potomkowie w 1694 roku sprzedają miejscowość Chrystianowi von Aichelberg, właścicielowi nieodległej Ostrowiny oraz Pęciszowa koło Trzebnicy.

Kolejnym właścicielem Boguszyc jest Adam Brauer, który w latach 1712-1714 funduje istniejący do dziś kościół. Zaraz po tym rodzina Brauer sprzedaje liczące ponad 800 ha dobra w Boguszycach Georgowi Friedrichowi von Randau (Randow). To właśnie jego potomek — Konrad von Randow, w połowie XIX wieku zleca budowę nowej rodowej rezydencji. Pałac, w modnej wówczas stylistyce neogotyckiej z wyraźnym nawiązaniem do stylu Tudorów projektuje Carl Wolff ze Szczodrego. Jeszcze w tym samym stuleciu pierwotny obiekt zostaje rozbudowany.

źródło: www.wikipedia.org

Ostatnim właścicielem Boguszyc Rzędowa jest Eduard Waldemar von Randow. Za jego rządów liczący blisko 800 ha folwark kurczy się znacznie. W 1937 roku teren gospodarstwa to 530 ha.

Pałac w Boguszycach właściwie bez uszczerbku przetrzymuje zawieruchę wojenną.
Po wojnie i zmianie granic znacjonalizowany wchodzi w skład - tworzonego na bazie poniemieckiego folwarku - Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W pałacu wydzielane są między innymi mieszkania dla pracowników.

źródło: www.polska-org.pl

I to staje się początkiem końca świetności pałacu. Nieremontowany przez lata obiekt niszczeje. Po upadku PGR-u obiekt przechodzi na własność rządowych agencji, najpierw Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a następnie Agencji Nieruchomości Rolnych.

źródło: www.polska-org.pl

Dziś dawna perełka chyli się ku ruinie, choć rozpoczęto pewne prace zabezpieczające. Szkoda tylko, że tak późno, bo wielu cennych historycznie i artystycznie rzeczy już nie da się już uratować.