73. rocznica chrztu bojwego 1. Dywziji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki pod Lenino

Czesc i Chwala bohaterom.Wmojej wsi bylo 3 ktorzy przeszli caly szlak bojowy. Nie zwiazani z zadna opcja polityczna.Cieszyli sie ze w kraju,ktory wyzwolili mogli spokojnie i dostatnio zyc-o wiele lepiej niz przed wojna,

Oni szli do Polski. Szli jak pozostali z różnych regionów. ICH jedynym Błędem było to , że nie zdążyli do armii ANDERSA. WYKLĘCI przez PIS nie poddają się. HISTORI NIE DA SIĘ ZAKŁMAĆ.

BOHATEROWIE..........WYMAZANI Z PAMIĘCI PRZEZ KATO..PRAWICĘ. NA FRONCIE WALCZYLI.POLSKĘ WYZWOLILI..BERLIN ZDOBYLI...flagę POLSKĄ zawiesili....

a ty masz NALEPKĘ ? kochasz PREZIA biegasz ???

To było wydanie ich na śmierć- a cóż za terminologii sowiecko-peerelowskiej używa redaktor ? Ludzie, którzy docierali w łachach, na bosaka, wynędzniali, ginący z głodu – mówił prof. Wieczorkiewicz. – Docierali do wojska, które niekoniecznie było ich wojskiem. Walczyło niekoniecznie w ich sprawie, ale była to jedyna szansa wyrwania się z nieludzkiej sowieckiej ziemi. - Bitwa pod Lenino, przedstawiana jako wielkie zwycięstwo oręża polskiego w gruncie rzeczy była porażką polskiej dywizji – stwierdził prof. Paweł Wieczorkiewicz. - Tak zresztą została zaplanowana. Dywizja miała dokonać samodzielnego natarcia, ponieść maksymalnie wielkie straty, okryć się sławą i dać dowód propagandowy, że Wojsko Polskie zorganizowane u boku Stalina bije się chętnie i dobrze z Niemcami.