Czy jutro ktoś się ocali?

"Jutro się nikt nie ocali..." Im bardziej przerażająca jest prawda zawarta w takich słowach tym większy jest obowiązek pamięci. I tym większa wdzięczność należna tym, którzy jej służą.

Kiedy mieszkałem w Obornikach od wspominanej tu rodziny Korzeniowskich dowiedziałem się m.in. o okolicznościach śmierci Tadeusza Dołegi - Mostowicza. Byli wśród nich świadkowie tego, jak go Sowieci zabili, potem chodzili na jego grób. Autor "Znachora" był we wrześniu 1939 podoficerem służb kwatermistrzowskich jednego z oddziałów, mających rozkaz przekroczenia granicy z Rumunią. Kiedy kolumny wojska i uchodżców przeszły na drugą stronę granicy - on jeszcze po coś do Polski wracał. Powoził konnym zaprzęgiem. Czy coś tam jeszcze miał zabrać czy wolał pozostać w kraju, nad którym już zapadała noc okupacji? Korzeniowscy opowiadali, że pędził swym zaprzęgiem przez most, po zjechaniu z którego znalazł się już w zasięgu ostrzału wjeżdżających do miasta pierwszych sowieckich czołgów. Jak tylko Sowieci go zobaczyli - otwarli w jego kierunku ogień z wszystkiego, czym tylko mogli strzelać. I tak zginął jeden z najpoczytniejszych pisarzy II Rzeczpospolitej.

Polskim Ormianom zawsze będę wdzięczny za to, że jako jedna z bardzo nielicznych mniejszości wielonarodowej Rzeczpospolitej, zawsze byli w stosunku do tej naszej wspólnej ojczyzny lojalni. Bez względu na to, czy Rzeczpospolita zwyciężała czy upadała i czy w ogóle jako państwo istniała. Byli z nami na dobre i na złe, zawsze byli po naszej stronie, zawsze dzielili nasz los. Są nasi, są jednymi z nas, są w Polsce u siebie.