Wrocław uczcił rocznicę zakończenia II wojny światowej

w opakowaniu inklusiv

Podobno warto podejmować refleksje nad wydarzeniami historycznymi - tak m.in. stwierdził dziś na opisywanej uroczystości podczas swego przemówienia wiceminister obrony narodowej Marcin Ociepa. Zatem jako ten, który był dziś na Cmentarzu Żołnierzy Polskich, widział i słuchał tego, co tam mówiono, mam chyba prawo do własnych refleksji, którymi chciałbym się podzielić. Tytuł artykułu brzmi: "Wrocław uczcił rocznicę zakończenia II wojny światowej". Wrocław czyli kto? Wrocław to mieszkańcy, a nie sami urzędnicy, oficjele, funkcjonariusze służ mundurowych czy duchowni. I tych zwykłych mieszkańców na tej uroczystości zabrakło. Czemu? Gdyż organizatorzy ponownie, jak wielokrotnie w przeszłości, godzinę wydarzenia dopasowali do swoich potrzeb, a nie możliwości mieszkańców. Nie było żadnego pocztu sztandarowego z licznych wrocławskich szkół. Nie było tam dzieci i młodzieży czy harcerzy. To dla kogo ta uroczystość? Dla współczesnych żołnierzy WP? Dla urzędników? Komu trzeba przypominać o tragicznej przeszłości lat 1939-1945? Nielicznym już obecnie żyjącym weteranom i kombatantom, którzy sami pamiętają tamte tragiczne czasy? Gdzie byli uczniowie? A może nikt nawet nie zawiadomił szkół, bo po co? W przemowach panów Obremskiego, Ociepy i Hreniaka przewijała się m.in. kwestia wojny na Ukrainie, popełnianych tam zbrodni wojennych, dozbrajania polskiej armii i wzmacniania Wojska Polskiego. Za to tylko przemawiający na końcu Dowódca Garnizonu Wrocław w ogóle wspomniał i podziękował kombatantom oraz mówił o tych, którzy spoczywają na cmentarzu, na którym odbywały się uroczystości rocznicowe. I taki obraz na koniec - gdy po zakończeniu uroczystości schodziłem ze wzgórza, na którym jest cmentarz, na parkingu u jego stóp widziałem rządowe i służbowe limuzyny "wszystkich świętych", którzy brali udział w tej uroczystości. A będąc przy pętli tramwajowej, zauważyłem starszego pana z biało czerwoną opaską i napisem AK na rękawie, jak pomału, z trudem szedł do tramwaju. Tak nasi współcześni rządzący dziękują tym, którzy wtedy walczyli - niech jadą tramwajem. Limuzyny dla tych, którym się one "należą". Ten obrazek będę pamiętał długo . "Nikt im iść nie kazał... poszli – bo tak chcieli, / Bo takie dziedzictwo wziął po dziadku wnuk... / Nikt nie pytał o nic, a wszyscy wiedzieli, / Za co idą walczyć, komu płacić dług."